Дзецi – будучыя п’янiцы

С 1 сентября в школах минского микрорайона Курасовщина в младших классах вводятся занятия по воспитанию трезвости у подростающего поколения. Проект был отправлен в различные государственные учреждения для оценки. Министерства образования сообщает, что готово рассмотреть этот опыт для использования вучреждениях образования всей страны… г. “Аргументы и факты”№34, 2009г.

Важны ня вынік, а сам працэс. Барадзьба з алкагалізмам у Беларусі выглядае, можна было б казаць, анекдатычна, калі б ні горкія наступствы для ўсяго грамадзтва. Адной рукой ажыцьцяўляецца змаганьне з п’янствам, а другой гарэлка заліваецца ў гоорла. Пытаньне: хто пераможа? Толькі і чуваць пра тое, як дрэнна для здароўя людзей рост колькасьці ўжываньня алькаголю і што з таго? Можа заводы пачынаюць скарачэньне вытворчасьці моцных напояў ці зьмяніўся менталітэт нашых грамадзян і звычка да п’янак адыйшла на другі плян? Не, усё як і раней – якое ж сьвята бяз гарэлкі? Пілі, п’ем і будзям піць. Рэкляма на кожным кроку. П’юць бацькі, а гэта значыць, што хутчй за ўсё гэта самае чакае і дзяцей.

Выхаваньне грунтуецца на асабістым прыкладзе. Зразумела, што выхаваўчую працу трэба пачынаць з маленства, але ж хто ў дзіцяці выклікае большы давер: родныя бацькі, ці чужыя абыякавыя настаўнікі? Вось і атрымліваецца , што школа намагаецца страляць з гарматы па вараб’ях.

Для барадзьбы з п’янствам патрэбна не плясканьне языкамі, а комплекс сацыяльных праграмаў і галоўнае – гэта адмовіцца ад дзяржаўнай манаполіі на спайвантьне насельніцтва. Вядома, што п’юць там, дзе безнадзейнасьць і безвыходнасьць, дзе ў спойваньні ўдзельнічае дзяржава ў асобах яе кіраўніцтва. Вядома ж, якія думкі ў галаве п’яніцы, ды і патрабаваньні да жыцьця невялікія.

Сёньня ў нашай краіне створаныя ўсе ўмовы каб піць, а не наадварот. “Набраўшыся” пад завязку лягчэй робіцца на душы. Усе праблемы зьнікаюць і “начхаць”, што будзе заўтра, хоць патоп.

Алесь Язьвінскі