Стартаваць і ня рыпацца

У нядзелю 19-га лютага у Нясьвіжы стартавалі лыжнікі. З раніцы на лыжню выйшлі каманды працоўных калектываў раёна, а бліжэй да абеду стартаваць давялося кіруючаму саставу. Але большасьць начальнікаў не стартавала, высунуўшы замест сябе маладзейшых падначаленых. Яно можа і правільна, бо гэткія старты (з пад палкі) могуць прывесьці зусім не да аздараўленчага эфекту, а хутчэй наадварот – да падрву здароўя, а то і яшчэ горш.

Спаборніцтвы па лыжным гонкам  сярод "рукавадзяшчава састава” рэч зусім няновая і мае пачатак яшчэ ў далёкія 80-я гады мінулага стагоддзя. Але зараз гэтая зьява дасягнула абсурднага ўзроўню ненармальнасьці. Кіраўнікі прадпрыемстваў, як і ўсё насельніцтва, вельмі запалоханыя людзі. Яны баяцца аслухацца любога распараджэньня зьверху. Калі сказана на лыжню, значыць памры, але выходзь, а то як бы чаго ня выйшла. Можаш – ня можаш, хочаш – ня хочаш, а выходзь.

Цяперашнія "рукавадзяшчыя” старты нагадваюць крыху больш балаган, чым спаборніцтвы. Вакол ўдзельнікаў круціцца вазьніца з запрэжанай у вазок кабылай. Хочаш – сядай і айда зь ветрыкам па парку, як на ярмарцы. А хочаш – да тваіх паслуг буфеты з шашлыкамі і пачастункамі. Да ўсяго яшчэ ўражваюць знатныя падарункі, падрыхтаваныя для пераможцаў у спаборніцтвах. Кошты іхныя сягаюць да астранамічных, па цяперашнім часе, вышыняў і вагаюцца на ўзроўні месячных заробкаў радавых калгасьнікаў і рабочых. Напрыклад, цяперашнія школьнікі абыходзяцца ўвогуле бяз прызоў, хапае і граматаў, а для рукаводства і па 800 тысячаў за штуку не шкада. Відаць, што для іх гэта дробязі. Якія ж тады заробкі ў начальнікаў на дадзеным моманце? Здаецца, што засакрэчваньне іхных памераў сапраўды мае сэнс.

Ну што ж, "ўдарым” яшчэ разок лыжным прабегам па бездарожжу і эканамічным развале, глядзіш можа і дапаможа. Ды як жа ня ўдарыць, калі сам лукашэнка што год рэгулярна "ударае” то лыжнай палкай, то хакейнай клюшкай, то тэніснай ракеткай. А гэта ўжо закон для ўсіх, паспрабуй толькі ня ўдарыць!