Пажар сумлення
У нашай самай дэмакратыніста-дэмакратычнай
краіне даведацца можна лёгка аб падзеях, якія адбываюцца у Афрыцы, Амерыцы,
альбо Расеі. Але зусім няпроста атрымаць інфармацыю аб праблемах, якія ў нас "пад
бокам”, якія тычацца нас непасрэдна і зараз.
Каля 11-тай гадзіне раніцы мне патэлефанавалі
з рэдакцыі менскай незалежнай газэты і пацікавіліся: "Якая школа ў вас гарыць?”
Навіна спачатку збянтэжыла, а пасьля захацелася разабрацца – што ж сапраўды
адбываецца побач, аб чым вядома ў Менску і зусім "поўны туман” ў Нясвіжы?
Па тэлефоне, абзваніўшы школы
горада, ўдалося даведацца, што гарэла 4-я школа. Загарэлася, прыкладна а 10-й
гадзіне раніцы, сабраная юнымі лукашатамі макулатура, якая захоўвалася ў
нулявым паверсе школы. Узгаранне прывяло да моцнага задымлення памяшканняў на
ўсіх паверхах, спыніліся заняткі, дзяцей эвакуявалі на двор, пэўны час
пратрымалі там, паспрабавалі аднавіць заняткі і нарэшце адправілі да хаты.
Працавалі аўтамабілі МЧС, хуткай дапамогі, прыбыло кіраўніцтва раяна і
прадстаўнікі райвыканкама. Такая карціна выявілася па слухам, якія распаўзліся
па горадзе.
Слухі слухамі, а факты фактамі.
Захацелася высветліць больш аб’ектыўна акалічнасьці здарэння, што называецца –
з першых рук, па сведчаннях бацькоў, дзяцей і настаўнікаў. Тое, што давялося
пачуць, здзівіла яшчэ больш.
Нечаканая навала, стыхійнае
здарэнне – гэта можна зразумець і паспачуваць, але не ў гэтым выпадку, бо
праблема тут зусім не ў пажары, ад якога ніхто і ніколі не застрахаваны.
Праблема – хлусні.
Начальніцкі падман зрабіўся
звычайнай справай і часам даходзіць да абсурду. Выкліканы ён страхам – як бы
чаго не выйшла. З за гэтага страху кіраўнічыя асобы гатовыя ісьці на самыя
"неардэнарныя” меры.
З аднаго боку нібы зразумела, што
пажар ў казённым доме – не схаваць, а з другога – хочацца каб чорнае зрабілася
белым.
"Пажару не было, гарэў сметнік” і
тут жа "Згарэла 2 кілаграмы макулатуры”… І дзеля падцверджання гэтай версіі
сапраўды невядома для чаго пры школьным плоце распалілі з паперы невялічкае
вогнішча. Па версіі – менавіта яе і прыязджалі тушыць пажарныя машыны. А каб
гэтая афіцыйная казка працавала яшчэ больш "надзейна”, паступіў начальніцкі
загад – пазабіраць ў дзяцей мабільнікі і павыдаляць з іх фотаздымкі школьнага
пажару. Пайшлі і яшчэ далей, чамусці супрацоўнікі ў форме МЧС "прышчамілі”
аднаго "нечеснава” журналісціка з "Нясвіжскага часу”, які паспеў сфатаграфаваць
пажарныя аўтамабілі. У яго таксама павыдалялі здымкі з фотакамеры. Далёка,
відаць пойдуць па службовай лесвіцы такія ініцыятыўныя таварышы пажарнікі.
Вось і вырашана праблема: пажар –
ёсць, пажару – няма. Чорнае – гэта белае і зусім не важна, што са школьнага
падвалу вывязлі некалькі прыцэпаў гарэлай мокрай паперы, як і не важна, якое
выхаваўчае ўздзеянне на школьнікаў акажа гэткая кіраўнічая хлусня. Праз пэўны
час будзем дзецям на ўроках "бухцець” пра правы чалавека, пра "чэснасць”,
праўдзівасць і іншыя важныя чалавечыя якасці, якіх для нас саміх не існуе.
Калі начальства кажа, што сонейка
рухаецца з Захаду На Усход, значыць так яно і ёсць і гэта тычыцца не толькі
школьнікаў, але і ўсіх астатніх грамадзян. Здаецца прыехалі.
Алесь Язьвінскі
|
